تلسکوپ هابل 31 ساله شد - وبلاگ عکس

به گزارش وبلاگ عکس، 31 سال پیش اولین تلسکوپ فضایی موسوم به هابل در یک برنامه مشترک بین ناسا و سازمان فضایی اروپا توسط شاتل دیسکاوری به فضا پرتاب شد. برخی معتقدند که تلسکوپ هابل مهم ترین ابزار ساخته شده در کل تاریخ علم است

وبلاگ عکس| تلسکوپ فضایی هابل امسال سی و یک ساله شد و به منظور بزرگداشت این روز، تیم هابل عکسی زیبا از یک ستارۀ متغیر آبی درخشان که ای جی کارینا نام دارد، منتشر کرد.

به گزارش وبلاگ عکس؛ 31 سال پیش اولین تلسکوپ فضایی موسوم به هابل در یک برنامه مشترک بین ناسا و سازمان فضایی اروپا توسط شاتل دیسکاوری به فضا پرتاب شد. نام این تلسکوپ از نام کیهان شناسی به نام ادوین هابل گرفته شد. هابل یکی از بزرگترین و پرکاربردترین تلسکوپ ها به شمار می آید. هابل اولین تلسکوپی است که می توان آن را در فضا تعمیر کرد و تا به امروز حدود پنج بار روی آن تعمیرات اجرا شده است. آخرین ماموریت تعمیراتی هابل در سال 2002 میلادی انجام شد. در این ماموریت با تعویض بخش هایی از تلسکوپ فضایی، کارایی آن به میزان زیادی افزایش یافت. در این ماموریت صفحات خورشیدی تلسکوپ فضایی که آسیب دیده بودند، تعویض شدند.

منبع تغذیه نیروی الکتریکی که انرژی تلسکوپ را فراهم می کرد به کلی تعویض شد و برای این کار برق تلسکوپ فضایی برای اولین بار در فضا و ارتباطش با مرکز کنترل و فرماندهی روی زمین هم قطع شد. همچنین در این مأموریت، دوربین فروسرخ NICMOS که به دلیل مشکل سیستم خنک کننده بلااستفاده مانده بود، تعمیر و راه اندازی شد. علاوه بر همه این اصلاحات مهندسان ناسا دوربین بسیار قوی جدید خود موسوم به دوربین پیشرفته نقشه برداری را روی تلسکوپ فضایی نصب کردند .

عکس های خارق العاده این دوربین، تا مدت ها مورد بحث مجامع علمی جهان بود. تلسکوپ فضایی هابل هم مانند بسیاری از ماموریت های فضایی پیروز دیگر بیشتر از آنچه که پیش بینی می شد، کار کرده است و زمزمه ها درباره بازنشستگی اش به گوش می رسد. تمام فعالیت های تلسکوپ فضایی هابل توسط پایگاه های زمینی کنترل می شوند.

نقطه مرکزی تمام عملیات ها تیم عملیات پرواز است که در مرکز پرواز فضایی گودارد واقع در مریلند، قرار گرفته است. دریافت عکس های رنگی با تلسکوپ فضایی هابل بسیار پیچیده تر از دریافت این عکس ها با دوربین معمولی است. اولین تفاوت آن است که هابل هرگز از فیلم رنگی استفاده نمی کند بلکه با استفاده از آشکارساز های الکترونیکی خود نور را از فضا جمع آوری و ثبت می کند.

عکس های ارسالی هابل ترکیبی از ترکیب چند عکس سیاه و سفید به کنندگی رنگ های مختلف نور به وجود می آیند. پنج ابزار دقیق تلسکوپ هابل یعنی دوربین ها، طیف نگار ها و حسگر های رهنمایی بسیار دقیق به طور هماهنگ و مجزا از هم کار می کنند تا عکس های عالی را از دورترین نقاط هستی به ما برسانند. هر کدام از ابزار ها برای مشاهده جهان از راهی منحصربه فرد در نظر گرفته شده اند.

تلسکوپ فضایی هابل به مناسبت تولد 31 سالگی اش، عکسی زیبا از یک ستارۀ متغیر آبی درخشان که ای جی کارینا نام دارد، منتشر کرد.

ستارۀ ای جی کارینا در فاصله تقریبی 20 هزار سال نوری از زمین در صورت فلکی کارینا واقع شده است. محققان پیش بینی می کنند که این ستاره 5 تا 6 میلیون ساله است. این ستاره با پوسته ای گازی احاطه شده است. این پوسته با باد های قدرتمند ستارۀ ای جی کارینا شکل گرفته است. این سحابی در حال انبساط حدود 5 سال نوری گستردگی دارد که برابر با فاصلۀ خورشید ما تا نزدیکترین ستاره یعنی آلفا قنطورس، است.

این ساختار غول پیکر چند هزار سال پیش از یک یا چند فوران بزرگ تر ایجاد شد. لایه های خارجی ای جی کارینا در فضا دمیده شدند و ماده خارج شده تقریبا 10 برابر جرم خورشید بود. چنین انفجار هایی در طول زندگی این نوع ستارۀ نادر که متغیر آبی درخشان (LBV) نام دارد، کاملا طبیعی است و چندین بار در طول عمرش رخ می دهد. این ستارگان رفتاری دوگانه دارند. آن ها به نظر سال ها نیمه خاموش می مانند و سپس در یک انفجار مرگبار به زندگی خود پایان می دهند که در این فرایند تا چندین برابر درخشش آن ها افزایش می یابد.

ستارۀ ای جی کارینا ده برابر پرجرم تر از خورشید است و درخششی معادل یک میلیون خورشید دارد. از این نوع ستاره ها در میان کهکشان های گروه محلی در همسایگی ما، کمتر از 50 عدد شناخته شده است. این ستارگان ده ها هزار سال را در این مرحله می گذارنند که در مقیاس کیهانی به اندازۀ یک چشم بر هم زدن است. انتظار می رود زندگی برخی از این ستارگان با انفجار ابرنواختری به پایان برسد که جهان را با عناصری سنگین تر از آهن غنی می کنند.

برخی معتقدند که تلسکوپ هابل مهم ترین ابزار ساخته شده در کل تاریخ علم است. داده های این تلسکوپ در سال 2019 به نگارش تقریباً هزار مقاله علمی منجر شد و همچنان در خط مقدم اکتشاف است. اخترشناسان پیش از پرتاب آن در سال 1990 عمر دقیق کیهان (10 میلیارد یا 20 میلیارد سال) را نمی دانستند. بررسی ستاره های تپنده توسط هابل این محدوده را کوچک کرد و حالا به دقت می دانیم که جهان 13.8 میلیارد سال پیشینه دارد. این رصدخانه نقشی محوری در آشکار کردن انبساط شتاب گیرنده کیهان بازی کرد. کشفی که برای پژوهشگران جایزه نوبل به ارمغان آورد و شواهد قطعی از وجود سیاهچاله های بزرگ در مرکز کهکشان را فاش کرد.

منبع: sci-news.com

منبع: فرادید