دروغ عاطفی عاملی برای تنزیل اشعار - وبلاگ عکس

به گزارش وبلاگ عکس، عضو هیئت علمی دانشگاه زنجان گفت: دروغ عاطفی سبب تنزیل اشعار می گردد.

به گزارش وبلاگ عکس، قربان ولیئی شامگاه دیروز در جشنواره ملی شعر دانشجویی و نشست آسیب شناسی شعر آئینی و خط قرمزهای آن، اظهار کرد: تعریف ما از شعر، معین کننده این موضوع است که شعر را چه بدانیم؟ شعر سازماندهی زبان برای القا و انتقال احساس بوده که خواننده یا مخاطب را تحت تاثیر قرار می دهد.

وی با اشاره به وجود 100 نوع احساس، اضافه نمود: احساس طبق شمارش روان شناسان حدود 100 نوع است که یکی از آن ها عاطفه است. اگر بنیاد شعر را احساس قرار دهیم، هم برای مخاطبان احساس برانگیز بوده و هم منشا شعر، قلیان احساس شاعر است.

ولیئی ادامه داد: به تعبیری، شعر همانند ظرف محتوا است. وقتی خط قرمزها مطرح می گردد که بدانیم چه محتوایی را درون ظرف می خواهیم بریزیم، زیرا اصالت را به محتوا می دهیم و هرچه سروده ای از احساس فاصله بگیرد، در نهایت به ادبیات تعلیمی خواهد رسید.

عضو هیئت علمی دانشگاه زنجان با اشاره به استفاده از لفظ شعر معنوی یا دینی به جای شعر آئینی، اعلام کرد: بهتر است به جای لفظ شعر آئینی از شعر معنوی یا دینی استفاده گردد، زیرا آئین تعریف دیگری دارد و زمانی که به این اشعار لفظ آئین می دهیم، حالت انتظامی پیدا می نماید و آن را تنزیل می دهد.

وی اضافه نمود: در عالی ترین شکل سرودن شعر، احساس عشق، شگفتی، خشم و احساس بنیادین را در انسان ایجاد نموده، همان طوری که عنصر بنیادین شعر حافظ، شیفتگی و عنصر بنیادین شعر مولوی، عرفان است. خط قرمزها در احساس چندان دارای معنی نیستند و شعر شاعران باید احساس انگیز و احساس انگیخته باشد.

ولیئی در رابطه با دروغ عاطفی در سرودن اشعار، توضیح داد: دروغ عاطفی، شعر را تنزیل می دهد. شاعر باید خط قرمزها را رعایت نموده و به خود دروغ نگوید، زیرا شاعری که به خود دروغ می گوید پس از مدتی خلاقیت و انگیزه خود را از دست خواهد داد.

وی در رابطه با عرفانی بودن محتوا و احساس اشعار مولوی، اعلام کرد: مثنوی مولوی به لحاظ محتوایی، عرفانی بوده و عرفان بینش واقعیت وجدانی است. شعر عرفانی روایت گر لحظه های عارف از تجربه های آفاق و انفس است.

عضو هیئت علمی دانشگاه زنجان ادامه داد: خداوند را نمی توان دریافت اما می توان یافت؛ هرچه کمال وجودی شاعر بیشتر باشد، کمتر محمل انتقال باورها خواهد بود، زیرا منحنی شعر دینی و عرفانی را می توان از بدو تاریخ رسم کرد و زمانی که در باور خلاصه و به موسیقی تبدیل گردد.

وی گفت: شعر حادثه ای است که در زبان اتفاق می افتد و زبان جنس شعر بوده که خود، زبان احساس را راهنمایی و احساس نیز از حس آدمی تبعیت می نماید.