جیمز لاول فضانورد روزهای سخت و هیجان انگیز فضانوردی - وبلاگ عکس

به گزارش وبلاگ عکس، زمانی که ناسا جیمز لاول را در چارچوب دومین گروه فضانوردان خود انتخاب کرد او یک خلبان جوان با 34 سال سن بود که پرونده ای با 2400 ساعت شامل 1700 ساعت با هواپیمای جت را زیر بغل داشت. در سال 1952 آکادمی نیروی دریایی را به سرانجام رساند و به دنبال آن آکادمی خلبانان آزمایشگر را در سال 1958 و آکادمی ایمنی پرواز وابسته به دانشگاه کالیفرنیا را در سال 1961 با درجه عالی تمام کرد. گرچه جمع این امتیازها بسیار ارزشمند بودند اما مسئولان ناسا در آن روز نمی دانستند چه عنصر توانمندی را برای ماموریت های فضایی انتخاب نموده اند.

به گزارش وبلاگ عکس؛ لاول در 25 مارس 1928 در کلیولند از ایالت اوهایو آمریکا متولد شد. بر خلاف خیلی از همسالان خود، تنها 24 سال داشت که ازدواج کرد و باز هم برعکس هموطنان آمریکایی اش در سال های بعد خانواده ای پر جمعیت داشت: دو پسر و دو دختر

تقریباً سه سال بعد از انتخاب برای فضانوردی به همراه فرانک بورمن در 18-4 دسامبر 1965 با جمینی -7 به ماموریتی رفت که در آن موقع یک شاهکار به شمار می آمد. این دو در محفظه تنگ و کوچک جمینی سفری 13 روز و 14 ساعت و 35 دقیقه ای به انجام رساندند که برای ناسا حیثیتی بالا را بوجود آورد. تصور کنید مثلاً دو نفر با خودروی پراید، سفری 14 روزه را بدون خروج از آن به انجام برسانند!

رکورد پرواز آنها تنها بعد از حدود 5 سال توسط فضانوردان سایوز -9 در حالی شکسته شد که این سفینه جدا از آنکه بسیار بزرگتر از جمینی بود، اتاقکی با توالت و فضای باز داشت بطوری که فضانوردان می توانستند به راحتی در آن استراحت نمایند و یا بخوابند.

ماموریت بعدی لاول در 15-11 نوامبر 1966 به مدت 3 روز و 22 ساعت و 35 دقیقه بر عرشه ناو جمینی -12 بود. در این سفر او و همراهش ادوین آلدرین توانستند عملیات مهم ردیابی و ملاقات با یک سفینه بدون سرنشین را بطور کامل و طبق برنامه انجام دهند و آخرین تمرین ها را برای آغاز طرح سرنشین دار بعدی آمریکا یعنی آپولو را عملی سازند که برای ناسا از اهمیت فوق العاده برخوردار بود. آنها همچنین سفینه خود را با کابل ویژه ای که 30 متر طول داشت به ناو بدون سرنشین آجنا -12 متصل کردند.

جمینی -12 خاتمه پس از 59 دور گردش در اطراف زمین که مسافتی در حدود 9 میلیون کیلومتر را شامل می شد در اقیانوس اطلس بر آب نشست.

در این ماموریت سنگین، جیمز لاول باز هم توانمندی خود را به خوبی نشان داد و بی دلیل نبود که ناسا از او خواست خلبانی سفر تاریخی آپول و-8 را بر عهده بگیرد، ماموریتی که باید محدود اطراف زمین را پشت سر می گذاشت و سفینه را به مدار ماه می برد. مرد همواره در صحنه برای پاسخ دادن لحظه ای درنگ نکرد و با روی باز این ماموریت را پذیرفت به ویژه که یکی از دو همسفرش، همراه قبلی در ماموریت جمینی -7 یعنی فرانک بورمن بود. آپولو - 8 در 27-21 دسامبر 1968 به سرنشینی جیمز لاول، فرانک بورمن و ویلیام آندرس راهی مدار ماه گشت. روز 24 دسامبر آنها اولین افراد بشر بودند که ماه را از نزدیک دیدند و همچنین اولین کسانی بودند که توانستند قسمت پنهان ماه را به چشم ببینند. آنها پس از 10 دور گردش در مدار ماه راه بازگشت را در پیش گرفتند. در این ماموریت لاول 6 روز و 3 ساعت و 19 دقیقه در فضا زندگی کرد و سفینه آنها با خیر و خوشی در 27 دسامبر فرود آمد.

مدتی بعد لاول بار دیگر انتخاب شد که این بار به ماه سفر کند و بر خاک همسایه زمین در نقطه فرامائورو قدم بزند. در حالیکه او و همکارانش فرد هیز و توماس ماتینگلی آخرین روزهای تمرین را می گذراندند، پزشکان متوجه علائم سرخک در ماتینگلی شدند، فرصت برای تعطیلی کار و صبر کردن جهت بهبودی وجود نداشت، ناسا عضو جانشین پرواز یعنی جان سوئیگرت را وارد گروه کرد و آپول و-13 در روز 11 آوریل راهی ماه گشت.

روز 13 آوریل در حالی که 55 ساعت و 54 دقیقه از پرتاب گذشته و سفینه در 210 هزار کیلومتری زمین قرار داشت ناگهان صدای فضانوردان در مرکز راهنمایی پرواز در هیوستون شنیده شد: هیوستون ما دچار مشکل شده ایم. برق سفینه کاهش یافت و وضعیتی خطرناک پیش آمد. آنها گزارش دادند که صدای انفجاری شنیده شد و سفینه تکان های شدیدی خورد. شرایط بسیار دشواری با این حادثه به فضانوردان تحمیل گشت. از کار افتادن برخی از دستگاه ها به دلیل این انفجار از یک سو و پایین آمدن ذخیره اکسیژن، آب و برق باعث شد که فضانوردان مجبور شوند از حداقل امکانات برای بقای زندگی استفاده نمایند.

مرکز راهنمایی پرواز، لغو ماموریت و عدم فرود در ماه را اعلام نمود. اما سفینه در موقعیتی قرار داشت که نمی توانست بلافاصله و بدون چرخیدن در مدار ماه، به زمین بازگردد. به فضانوردان دستور داده شد از امکانات سفینه مه نشین که به بخش فرماندهی متصل بود استفاده نمایند و این سفینه، به قایق نجات آنها تبدیل شد. مرکز راهنمایی پرواز از آنها خواست تا جلوی هرگونه اتلاف سوخت و انرژی را بگیرند. فضانوردان مجبور شدند حتی لامپ های سفینه را خاموش و در تاریکی زندگی نمایند. وضعیت بحرانی به شکلی بود که حتی تضمینی برای بازگشت وجود ندشت. محل بازگشت فضانوردان هم ممکن بود تغییر کند به همین علت کلیه کشورهای دنیا اعلام آمادگی کردند تا در صورت فرود سفینه در آن کشورها به یاری فضانوردان بشتابند.

آپول و-13 پس از دور زدن ماه در راستا پیش بینی شده به سمت زمین بازگشت. این سفینه در حالی که دنیا در اضطراب به سر می برد خاتمه در 17 آوریل 1970 فضانوردان را سالم به زمین بازگرداند. به این ترتیب جیمز لاول یک بار دیگر آزمایش توانمندی خود را پس داد.

البته این حادثه تاثیری در روحیه کاری جیمز لاول نگذاشت. وی بعد از یک استراحت کوتاه مدت دوباره تمرین های خود را آغاز کرد اما بعد از سه سال و به دنبال خاتمه یافتن برنامه آپولو وی متوجه گشت تا فعال شدن ناسا برای انجام طرح سرنشین دار بعدی یعنی شاتل فضایی، زمان زیادی وقت ضروری است و احتمالاً او نخواهد توانست در آن برنامه مشارکت کند و در 1973 از فضانوردی استعفا داد. او بعداً در کنار سخنرانی در دانشگاه های مختلف، به عنوان سرگرمی، رستورانی دایر و زندگی آرامی را در کنار خانواده اش آغاز کرد.