دولت و روشنفکران باید درباره چگونگی الگوی توسعه با هم گفت وگو نمایند - وبلاگ عکس

به گزارش وبلاگ عکس، مدتی است که عده ای از فرصت های همسویی و یکدستی قدرت برای پیشبرد اهداف توسعه می گویند. کمال اطهاری، کارشناس ارشد توسعه در این باره به پایگاه خبری اتاق ایران می گوید: کمیاب ترین عامل توسعه دانش است و واقعیت این است که هر چه می گذرد این عامل کمیاب در حوزه سیاسی ما کمیاب تر می گردد. این پریشانی ناشی از بحران هایی است که سیاست های غلط گذشته آن را به وجود آورده و کم کم راه رفتن گذشته را هم فراموش می نمایند.

اطهاری می گوید: ما نمود این بی دانشی را در بسیاری از عرصه ها شاهد هستیم. اینکه عده ای دولت یک دست را برای راهبری توسعه مفید می دانند و آن را با دولت همدست یکی می شمارند، نشانی از همین بی دانشی است.

اطهاری می گوید: دولت یکدست از لحاظ سیاسی، مالی و اجتماعی کره شمالی است و معنایش را در دهه 1930 آنتونیو گرامشی اسم می نماید که دولت های مدرن همه دولت های مدغم هستند که درنهایت دولت یکپارچه می شوند. دولت مدغم یعنی با طبقات اجتماعی ادغام و یکپارچه شده اند؛ اما دولت مدرن دولتی است که طبقات مختلف اجتماعی را با اقتدارش قانع می نماید. قانع کردن و اقتدار در دولت های توسعه بخش مثل چین و کره جنوبی به خوبی دیده می گردد.

او ادامه می دهد: دولت چین، کره جنوبی و دولت هایی که راستا توسعه را طی می نمایند هیچ کدام از این دولت ها طبقات اجتماعی را حذف نکرده اند تا یکدست شوند. طبقات اجتماعی، به خصوص طبقات اصلی یعنی بورژوازی و طبقه کارگر و حقوق بگیران را قانع می نمایند تا در راستا توسعه بخشی ادامه دهند و به این ترتیب این قدرت همدست بقا پیدا می نماید.

او تشریح می نماید: یکدستی به معنای پافشاری و احکامی از پیش تعیین شده نیست. یکدستی سیاسی یعنی یک نوع مهندسی اجتماعی با مشارکت این طبقات در قالب یک الگو و برنامه توسعه. طبقات اجتماعی که قانع شدند، یعنی جامعه مدنی قانع شده است.

اطهاری معتقد است: جامعه مدنی کشورها به این علت این دولت ها را قبول می نماید که می خواهند سریع به توسعه برسند. جامعه مدنی هم قانع شده که این فرایند یک فرایند در راستا توسعه است و برای همین یکدستی را در حوزه سیاسی قبول می نمایند. مثلاً تمام کشورهای آسیای شرقی از جمله چین اصلاحات مالیشان را از روستا شروع کردند. به روستاها اجازه دادند در چارچوب تعاونی ها فعالیت نمایند، برایشان برنامه و نقشه راه گذاشتند تا زودتر توسعه پیدا نمایند نه اینکه کارگران بهای توسعه بخش های دیگر را بدهند.

اطهاری در خصوص راه چاره توسعه در ایران می گوید: دولت و حاکمیت باید یک الگوی قانع نماینده به جامعه ارائه دهند؛ اینکه حریف شما قانع شده باشد که قدرت نظامی برای بقا کافی نیست. همه باید بدانند که اگر این فرصت ها از دست برود، می تواند دوره زوال سرعت گیرد، می تواند اتفاقات عجیب و پیش بینی نشده ای رخ دهد.

او ادامه می دهد: اما آنچه در این مدت به نظر می رسد این است که دولت تازه هم مانند دولت های گذشته فاقد الگو و فاقد دانش لازم برای توسعه است؛ دانش خلق الساعه بعد از تشکیل دولت به آن دمیده نمی گردد.

او می افزاید: حوزه سیاسی ما استاد گرته برداری ساده بوده از الگوهایی که به نظرش پیروز می رسیده است. زمانی از برنامه ریزی و زمانی از ضدبرنامه بودن گرته برداری کردند. در دولت نهم و دهم این ملغمه از یک طرف به نقدی کردن یارانه تبدیل شد به همراه انحلال بورژوازی میانه و رشد خصولتی ها و دولتی کردن های بیشتر اقتصاد و باز کاریکاتور این را در دولت آقای روحانی داشتیم . الآن هم عده ای می خواهد از چین گرته برداری نمایند، و اینها غفلت می نمایند که چین الگوی دولت توسعه بخش را در دستور کار دارد.

به گفته اطهاری چین، ژاپن، کره جنوبی الگوی دولت توسعه بخش دارند. الگوی توسعه بخش به معنای یکدستی در حوزه سیاسی نیست. این دولتها دارای برنامه جامعی برای توسعه هستند که فشرده دانش بشر را در این زمینه حمل می نماید.

او تاکید می نماید: نظام دولت توسعه بخش، الگو و مدل دولت توسعه بخش بسیار پخته تر و کاملتر شده و نحوه تلفیق برنامه و بازار در آن تعیین تر شده است. اما اینکه ترکیب بندی چگونه باشد بحث و گفت وگوی حوزه روشنفکران جامعه مدنی از بورژوازی گرفته تا مزد و حقوق بگیران است که می بایست به این بپردازند. باید همه نهادهای مدنی، تشکل ها، روشنفکران، اقتصاددان ها و ذی نفعان درباره الگوی توسعه گفت وگو نمایند؛ از اتاق بازرگانی همین این انتظار می رود.